Het Postvakje

Je krijgt een paar dagen voor je 40e verjaardag de diagnose MS. Voor mij was dat in de eerste instantie een opluchting. De specialisten wisten eindelijk wat er met mij aan de hand was. 

Ik kon vrijwel direct beginnen met poliklinisch revalideren. Dat zou een paar maanden duren. Ik was van plan letterlijk weer op de been te komen en daarna mijn drukke sales baan waar ik maarliefst 60 uur per week werkte op te pakken. Dat zou toch makkelijk moeten lukken. Daarnaast vond ik mijn werk leuk. Ik had ook veel plezier met mijn collega's.

Ik heb altijd gewerkt. Vanaf mijn 12e bollen pellen in de zomervakantie. Wat hadden we een lol en natuurlijk een extra zakcentje. Ik heb daarna als bijbaantje in de horeca gewerkt. Ontzettend leuk en lekker hard werken. Ook nog assistent manager in een winkel geweest en op Schiphol gewerkt bij Leonidas. Heerlijk tussen alle vakantie gangers.

Na mijn opleiding had ik twee banen. In de kinderopvang en op een basisschool.  Uiteindelijk werd het een vaste baan op een basisschool waar ik 11 jaar heb gewerkt. 

Daarna heb ik de boeg helemaal omgegooid en ben ik op het circuit gaan werken. Ik organiseerde race evenementen door heel Europa. Veel uren maken, veel circuits in verschillende landen gezien, dus veel reizen, lange drukke dagen en ontzettend veel lol.

Ik heb 5 jaar in de racerij gewerkt maar uiteindelijk hield ik het snelle leven niet vol. Mijn lichaam begon te protesteren.  Achteraf waarschijnlijk al de MS.

Toen kwam ik terrecht bij mijn toenmalige werkgever, een sales baan in de autobranche. Het leek mij iets rustiger en beter vol te houden...(not) Ik ben tijdens deze baan in de ziektewet terrecht gekomen.

Tijdens de ziektewet heb je twee jaar de tijd om te reïntegreren. Ik was vastbesloten om na mijn revalidatie mijn baan weer op te pakken. Mijn revalidatie zou een paar maanden duren maar uiteindelijk heb ik 9 maanden gerevalideerd. 

Na mijn revalidatie ging het nog steeds niet goed. Ik wilde wel graag arbeidstherapeutisch aan het werk. Ik was compleet de kluts kwijt. Ik was gewend veel te werken en nu zat ik thuis. Mijn toenmalige werkgever zag het ook niet zitten om mij weer aan het werk te krijgen. Dat is een hele stressvolle periode geweest. Je krijgt vanalles voor je oren; Spoor 2, vele afspraken met bedrijfsartsen en casemanagers, een leaseauto die ineens onder je kont vandaan getrokken werd. Het was echt een hele zware onzekere periode. Dus eigenlijk dubbelop onzekerheid, over het werk en over mijn gezondheid/ziekte en toekomst. De hele situatie maakte mij erg verdrietig.

Ik wist gewoon niet meer wie ik was en wat ik nog kon. Mijn gezondheid ging bergafwaarts. Ik voelde mij afgeschreven, niet gewaardeerd, een nummertje, onbelangrijk. 

Werk is zoveel meer dan geld verdienen om van te leven.

Je werk maakt deel uit van wie je bent. Het bepaalt mede je identiteit, je plek in de samenleving, hoe je je kunt ontwikkelen, het geeft structuur en een doel, en zorgt voor sociale contacten. Daarnaast kan werk zingeving toevoegen aan je leven. Dat is van onschatbare waarde.

Al die dingen vielen ineens weg in een periode waarin alles al onzeker is.

Inmiddels had ik gesprekken gehad met het UWV. Eigenlijk werd al snel uitgesproken dat ik waarschijnlijk volledig afgekeurd zou worden. Ik was volledig in shock. Dit is niet wat ik wilde, hier ging ik tegen vechten. 

Ook stond er een tweede revalidatie op het programma. Namelijk een opname van 3 maanden in Heliomare. Dat was mijn laatste strohalm. Hierna zou ik weer meer de oude zijn en weer aan het werk kunnen.  Helaas pakte de revalidatie daar slecht uit. Ik hield het niet vol, ik voelde me daar slecht en ging tijdens de revalidatie achteruit, ik viel kilo's af. Uiteindelijk ben ik na bijna 6 weken naar huis gegaan. Mijn lichaam kon zelf een klinische revalidatie niet aan.

Tijdens mijn revalidatie werd ik gebeld door de arts van het UWV. Ik weet het nog precies. Ik wist hoe laat ik gebeld zou worden. Ik kon mij daar even afzonderen in een kamertje met een raam en een bed. Net een gevangeniscel eigenlijk 🙈 De arts belde... 

"Mevrouw, we hebben uw dossier beoordeeld en er is door meerdere mensen naar gekeken en er is een beslissing genomen. U wordt volledig afgekeurd en krijgt een IVA uitkering. De officiële brief met deze beslissing krijgt u nog via de post. Daarin wordt ook alles uitgelegd.  Sterkte"

Ik kon alleen maar stamelen, "oke"

Dit was het dan. Ik barste in tranen uit. Ik ben nog even in het kamertje gebleven en probeerde mijzelf weer een beetje bij elkaar te rapen.

Het duurde even maar ik begon te beseffen dat dit echt het beste voor mij was. Er viel ineens een last van mijn schouders af. De druk om weer bij mijn toenmalige werkgever aan het werk te gaan was weg, een andere werkgever was ook van de baan. Geen gesprekken meer met bedrijfsartsen, casemanagers etc. Het was klaar. Ik kon de stress van dit alles loslaten en aan mijn gezondheid gaan werken. 

September 2022 ging ik uit dienst en toen begon mijn uitkering.

Omdat ik nu niet meer onder contract was kon ik eindelijk op zoek naar vrijwilligerswerk. Daar dacht ik al een paar maanden aan. En ik heb het gevonden. Ik ben daar al november 2022 begonnen.

Hoe heb ik leuk vrijwilligerswerk gevonden? Ik ben gewoon gaan zoeken via indeed. Ik had eerst voor mijzelf bedacht waar nou echt mijn hart lag en waar ik echt iets kon betekenen en voldoening uit kon halen. Iets wat mij gelukkiger zou maken. 

En tja, uiteindelijk ligt mijn hart bij kinderen, en dan vooral kinderen helpen die het moeilijk hebben om wat voor reden dan ook.

Ik kwam een stichting tegen die een gezinshuis heeft waar kinderen wonen en worden opgevangen van 0 t/m 18 jaar. Veelal beschadigde kinderen die uit huis zijn geplaatst.

Ik heb een mail gestuurd naar deze stichting en ik mocht op gesprek komen en daarna een middagje meedraaien. Van beide kanten beviel het heel goed en ik kreeg een vrijwilligerscontract. Wauw wat was ik blij! En wat kwam ik in een warm bad terrecht.

Inmiddels zijn we ruim een jaar verder. Ik ga twee vaste middagen per week een paar uurtjes naar mijn vrijwilligerswerk. De moeilijke maar waardevolle gesprekken met de kinderen, spelletjes doen, buiten ravotten, tientallen knuffels, samen eten, lekker een rondje met de bakfiets, samen koken, het contact met mijn lieve collega's, volledig mijzelf kunnen zijn en in mijn waarde gelaten worden. Collega's die altijd aan je vragen hoe het met je gaat, een lolletje onderling. 

Dit werk is belangrijker voor mij en geeft zoveel meer voldoening dan al die andere banen. De kinderen en de collega's hebben ervoor gezorgd dat ik mij weer heel voel.

Onlangs kreeg ik een email over postvakjes. Iedereen had zijn eigen postvakje op kantoor gekregen. Ik dacht huh, is deze mail wel voor mij? Ja deze mail was ook echt voor mij. Ik heb ook mijn eigen postvakje gekregen. Misschien heel gek maar ik kreeg er een brok van in mijn keel. Om een postvakje? Ja inderdaad. Het gaat natuurlijk niet om het postvakje zelf maar om het gevoel dat je ergens bijhoord en dat je er toe doet. Ik word niet anders behandeld omdat ik vrijwilliger ben, ik hoor er gewoon bij en word gewaardeerd voor wat ik doe. Ik ben ze hier zo dankbaar voor.

Met een chronische auto-immuunziekte is eigenlijk alles onzeker. Je weet nooit wat de toekomst gaat brengen. Maar één ding weet ik wel zeker. Ik mag iedere maandag- en donderdagmiddag naar een hele fijne plek waar blije koppies mij opwachten. Ik had niet op een betere plek terrecht kunnen komen. Het geeft structuur, houvast en voldoening in mijn leven. Ik heb weer een doel en iedere week iets om naar uit te kijken. En dat is onbetaalbaar ♡