🅼eedogeloze 🆂trijd
Vandaag precies één jaar geleden,
Leerde ik jou kennen.
Je was meteen meedogenloos,
Dat was wel even wennen.
Alle dagen moe in bed,
Niet mijzelf meer kunnen zijn.
Mensen die mij niet begrijpen,
Dat deed nog het meeste pijn.
MRI-scans, bloedafnames en infusen in het ziekenhuis.
Maandenlang revalideren,
Het werd een soort van tweede thuis.
Specialisten, therapeuten, lieve verpleegsters, neurologen.
Is dit nu mijn nieuwe leven?
Dit had ik niet voor ogen.
Lopen ging niet meer vanzelf,
Niets was meer vanzelfsprekend.
Niet meer mijn werk kunnen doen,
Hier had ik niet op gerekend.
Langzaam begon ik te beseffen,
Met deze ziekte moet ik leven.
Ik word niet meer beter,
En zal eraan toe moeten geven.
Met dat besef ging het iets beter,
Begon mijzelfs terug te vinden.
Ging met kleine stapjes vooruit,
En leerde mij niet op te winden.
Inmiddels heb ik veel geleerd,
Zie het leven in een ander perspectief.
Ik waardeer de kleine dingen,
Neem niets meer voor lief.
Opnieuw mijzelf leren kennen,
Leren te genieten van het leven.
Zien wat echt belangrijk is,
Leren nemen, leren geven.
Sommige vrienden werden vreemden,
Natuurlijk deed dat pijn.
Maar sommige vreemden werden vrienden.
Het heeft zo moeten zijn.
Ik voel mij nu gelukkig en stabiel,
Zelfs met deze ziekte in mijn hoofd.
Ik heb mijn nieuwe ik al bijna gevonden,
Als je maar in jezelf gelooft 🧡
